Fred de loneso-me cowboy

Het was op een woeste prairienacht, terwijl de coyotes huilden om vergiffenis van de maan. Daar strompelde een van ieder en verlaten cowgirl door de cactussen en het stof. De baarmoederkoek hing al tussen dr benen, water golfde ongegeneerd tussen haar benen uit. En op dat moment lieve lezers, brak een historisch moment aan. Het was op de 31ste februari van 1927 (wat volgens dit forum heeeeel normaal is). De geboorte van Fred, de loneso-me cowboy. Met hoed en laarzen floepte hij eruit. Diepe sneeen nalatend in zijn moeders geboortegang. Te danken aan de sterretjes die die van te voren al had gemonteerd aan zijn laarzen. Nog met de schroevendraaier in zijn hand begon hij te kermen van verdriet. Liefdevol kijkt zijn moeder hem nog aan voordat ze stierf. Vanaf dat moment wist Fred, erg volwassen voor zijn leeftijd, dat er geen mens was te vertrouwen. Dat hij alleen door het leven moest, bij een postkantoor moest gaan werken en op een dag een moord zou plegen om wraak te nemen op wat het leven zijn moeder had aangedaan. Het zou gebeuren in Harlingen, dat wist hij al zeker. Wat zijn missie precies was, zou de almachtige prairiegod Cowboybilly-boem hem nog in gedachten influisteren als het zover was. Met zijn witgeschimmelde compaan 'Amigo', gestolen van een man die claimt goedheiligman te zijn, trok hij op pad.

Inmiddels was hij twaalf jaar oud en dwaalde nog steeds over de prairie. Hij wist toch zeker dat hij deze rots al eerder had gezien, dacht hij voor de 1.002.045ste keer. Nu snapte hij het! Hij liep in rondjes. Graatmager van zijn dieet van cactusstekels en zand dribbelde hij voort met amigo tussen zijn benen. Amigo was allang overleden aan voedseltekort, maar goed wat verwacht je dan van een baby, dat ie een paard kan verzorgen? Hij had de kop van amigo op een stok gezet en zo zijn reis voortgezet. Ja Fred was niet alleen een cowboy, maar ook de uitvinder van het eerste stokpaardje!

1947: Fred was net 20 geworden en had de oorlog met gemak overleefd. Hij wist niet eens dat er oorlog was geweest. Hij dwaalde nog steeds rond over de prairie en had een bank gevonden in het midden van de Grand Canyon. Hij had hem meegenomen en neergezet in zijn hutje die die had gebouwd om steeds te slapen aangezien hij nog steeds iedere dag dezelfde rots passeerde. Daar heeft hij de enige foto genomen van zichzelf die die ooit zou hebben. Verdrietig om zijn waardeloze voortgang naar Harlingen, rukte hij zich in slaap, huilend en loneso-me.

1983: Het was een mirakuleuze dag voor Fred, vandaag was hij niet de rots gepasseerd en was verder gekomen naar de oostkust. Hij kon de boot pakken naar Frankrijk. Opgestapt met zijn stinkende Amigo stokpaard, keken de mensen hem wat vreemd aan. Het kon Fred niks schelen, hij was toch een loneso-me cowboy. Met het eelt op zijn ballen van de stok die er al jaren tegenaan schuurde, wachtte hij tot hij aankwam in Frankrijk.

Eenmaal aangekomen, begon hij te rijden en te rijden, tot hij in Nederland aankwam. Daar ging hij op zoek naar zijn eerste baantje. Hij had geld nodig om een pistool te kopen en twee verse blauwe bonen. Na zestienjaar voor een hongerloontje te hebben gewerkt, had hij net 84,75 bij elkaar gespaard om zijn pistool en twee verse blauwe bonen te kopen. Hij moest vandaag naar harlingen. Het postkantoor had hem om een missie gestuurd. Helaas kwam hij niet ver. Een carnavalsstoet kwam voorbij en twee als indiaan verklede mensen stonden plots voor hem. Zijn cowboyinstinct kwam boven en schoot de indianen neer. Opnieuw een trieste dag voor de loneso-me cowboy. Hij moest zijn levensmissie uitstellen.

Die nacht kwam cowboybillie-boem, zijn god bij hem. Hij was vergezeld door Koning Pinteman en samen vertelden ze Fred dat hij morgen opnieuw een kans zou krijgen.

Die dag zou Fred nooit vergeten. Hij trok naar Harlingen, kwam eraan en zag dat een oud omaatje werd beroofd. Dit tolereerde hij niet. Als een cowboyvariant van Robin Hood schoot hij de overvaller neer en gaf het oude omaatje haar tasje terug. Smerige tasjesdief tufde Fred nog op de dode man. Opeens voelde Fred zich verlost. Alsof er twee grote negerlullen van zijn schouders afvielen. Alsof zijn geketende enkels losgebeukt werden door een El Camaro pit. Langzaam hief hij zich op en keek de ondergaande zon tegemoet. Hij liet amigo uit zijn handen vallen en de dode paardenkop viel in stukken uiteen.

Cowboybillie-boem liet zich zien aan de hemel. Ik ben trots op je jongen. Jij hebt je missie volbracht. Ga en vermenigvuldig u. Maar daar had Fred geen boodschap aan. Hij was een loneso-me cowboy en dat zou hij blijven. Na jaren in een vriendelijk herstellingsoord te hebben gezeten, waar men hem kende als Fred, de loneso-me cowboy, stierf hij op een mooie zomerdag in januari volgend jaar.

Men zegt wel dat Fred, als je heel goed luistert, snachts rondgaloppeerd op zijn stokpaard. Vaak horen mensen dit op stille heides, verlaten gronden of braakliggende terreinen in bodegraven waar een gratis festival wordt gehouden. Als je hem ziet, geef hem dan wat gezelligheid, want hij is en blijft Fred de loneso-me cowboy.

Fred de Loneso-me Cowboy schreef:Het was op een woeste prairienacht, terwijl de coyotes huilden om vergiffenis van de maan. Daar strompelde een van ieder en verlaten cowgirl door de cactussen en het stof. De baarmoederkoek hing al tussen dr benen, water golfde ongegeneerd tussen haar benen uit. En op dat moment lieve lezers, brak een historisch moment aan. Het was op de 31ste februari van 1927 (wat volgens dit forum heeeeel normaal is). De geboorte van Fred, de loneso-me cowboy. Met hoed en laarzen floepte hij eruit. Diepe sneeen nalatend in zijn moeders geboortegang. Te danken aan de sterretjes die die van te voren al had gemonteerd aan zijn laarzen. Nog met de schroevendraaier in zijn hand begon hij te kermen van verdriet. Liefdevol kijkt zijn moeder hem nog aan voordat ze stierf. Vanaf dat moment wist Fred, erg volwassen voor zijn leeftijd, dat er geen mens was te vertrouwen. Dat hij alleen door het leven moest, bij een postkantoor moest gaan werken en op een dag een moord zou plegen om wraak te nemen op wat het leven zijn moeder had aangedaan. Het zou gebeuren in Harlingen, dat wist hij al zeker. Wat zijn missie precies was, zou de almachtige prairiegod Cowboybilly-boem hem nog in gedachten influisteren als het zover was. Met zijn witgeschimmelde compaan 'Amigo', gestolen van een man die claimt goedheiligman te zijn, trok hij op pad.

Inmiddels was hij twaalf jaar oud en dwaalde nog steeds over de prairie. Hij wist toch zeker dat hij deze rots al eerder had gezien, dacht hij voor de 1.002.045ste keer. Nu snapte hij het! Hij liep in rondjes. Graatmager van zijn dieet van cactusstekels en zand dribbelde hij voort met amigo tussen zijn benen. Amigo was allang overleden aan voedseltekort, maar goed wat verwacht je dan van een baby, dat ie een paard kan verzorgen? Hij had de kop van amigo op een stok gezet en zo zijn reis voortgezet. Ja Fred was niet alleen een cowboy, maar ook de uitvinder van het eerste stokpaardje!

1947: Fred was net 20 geworden en had de oorlog met gemak overleefd. Hij wist niet eens dat er oorlog was geweest. Hij dwaalde nog steeds rond over de prairie en had een bank gevonden in het midden van de Grand Canyon. Hij had hem meegenomen en neergezet in zijn hutje die die had gebouwd om steeds te slapen aangezien hij nog steeds iedere dag dezelfde rots passeerde. Daar heeft hij de enige foto genomen van zichzelf die die ooit zou hebben. Verdrietig om zijn waardeloze voortgang naar Harlingen, rukte hij zich in slaap, huilend en loneso-me.

1983: Het was een mirakuleuze dag voor Fred, vandaag was hij niet de rots gepasseerd en was verder gekomen naar de oostkust. Hij kon de boot pakken naar Frankrijk. Opgestapt met zijn stinkende Amigo stokpaard, keken de mensen hem wat vreemd aan. Het kon Fred niks schelen, hij was toch een loneso-me cowboy. Met het eelt op zijn ballen van de stok die er al jaren tegenaan schuurde, wachtte hij tot hij aankwam in Frankrijk.

Eenmaal aangekomen, begon hij te rijden en te rijden, tot hij in Nederland aankwam. Daar ging hij op zoek naar zijn eerste baantje. Hij had geld nodig om een pistool te kopen en twee verse blauwe bonen. Na zestienjaar voor een hongerloontje te hebben gewerkt, had hij net 84,75 bij elkaar gespaard om zijn pistool en twee verse blauwe bonen te kopen. Hij moest vandaag naar harlingen. Het postkantoor had hem om een missie gestuurd. Helaas kwam hij niet ver. Een carnavalsstoet kwam voorbij en twee als indiaan verklede mensen stonden plots voor hem. Zijn cowboyinstinct kwam boven en schoot de indianen neer. Opnieuw een trieste dag voor de loneso-me cowboy. Hij moest zijn levensmissie uitstellen.

Die nacht kwam cowboybillie-boem, zijn god bij hem. Hij was vergezeld door Koning Pinteman en samen vertelden ze Fred dat hij morgen opnieuw een kans zou krijgen.

Die dag zou Fred nooit vergeten. Hij trok naar Harlingen, kwam eraan en zag dat een oud omaatje werd beroofd. Dit tolereerde hij niet. Als een cowboyvariant van Robin Hood schoot hij de overvaller neer en gaf het oude omaatje haar tasje terug. Smerige tasjesdief tufde Fred nog op de dode man. Opeens voelde Fred zich verlost. Alsof er twee grote negerlullen van zijn schouders afvielen. Alsof zijn geketende enkels losgebeukt werden door een El Camaro pit. Langzaam hief hij zich op en keek de ondergaande zon tegemoet. Hij liet amigo uit zijn handen vallen en de dode paardenkop viel in stukken uiteen.

Cowboybillie-boem liet zich zien aan de hemel. Ik ben trots op je jongen. Jij hebt je missie volbracht. Ga en vermenigvuldig u. Maar daar had Fred geen boodschap aan. Hij was een loneso-me cowboy en dat zou hij blijven. Na jaren in een vriendelijk herstellingsoord te hebben gezeten, waar men hem kende als Fred, de loneso-me cowboy, stierf hij op een mooie zomerdag in januari volgend jaar.

Men zegt wel dat Fred, als je heel goed luistert, snachts rondgaloppeerd op zijn stokpaard. Vaak horen mensen dit op stille heides, verlaten gronden of braakliggende terreinen in bodegraven waar een gratis festival wordt gehouden. Als je hem ziet, geef hem dan wat gezelligheid, want hij is en blijft Fred de loneso-me cowboy.

haha nu moet iedereen hem 2x lezen!